تاسیس فارم جدید در پاراگوئه ،بررسی مزایا و معایب

یک گزارش جدید ادعا کرده است که پاراگوئه به «محل جدید آمریکای لاتین برای استخراج ارزهای دیجیتال» تبدیل شده است . اما به نظر می رسد همه از این واقعیت خوشحال نیستند که بیشتر از هر زمان دیگری ماینرها را برای راه اندازی فروشگاه در این کشور انتخاب می کنند.

همانطور که قبلا گزارش شده بود، سنای پاراگوئه ماه گذشته لایحه ای را امضا کرد که استخراج و تجارت کریپتو در این کشور را تنظیم می کند. این لایحه که از سپتامبر ۲۰۲۱ در دست بررسی است و به دنبال قانونی کردن استخراج  و اطمینان از پرداخت مالیات و اعلام فعالیت های ماینرها است.

بسیاری از سیاستمداران پاراگوئه استدلال کرده‌اند که بخش معدن می‌تواند منبع اصلی پول برای دولت و شرکت‌های برق باشد. این کشور خانه تعدادی نیروگاه برق آبی بزرگ است که به طور دوره ای برق مازاد تولید می کنند.

از آنجایی که پاراگوئه ای ها اغلب نمی توانند از این نیروی مازاد استفاده کنند، بسیاری از طرفداران ماینر خواهان تشویق ماینرهای بین المللی برای راه اندازی مغازه در نزدیکی سدها و نیروگاه ها هستند. در حالی که سایر صنایع استفاده کمی از منبع تغذیه نامنظم دارند، این مورد در مورد ماینرها صدق نمی‌کند، زیرا دکل‌هایشان می‌توانند در صورت در دسترس بودن از قدرت استفاده کنند و در غیر این صورت بیکار بنشینند. استخراج‌کنندگان از نقاط دوردستی مانند کانادا و چین قبلاً مورد محاکمه قرار گرفته‌اند، و مذاکرات هنوز با برخی از طرف‌های فراری از سرکوب ارزهای دیجیتال چین در سپتامبر ۲۰۲۱ ادامه دارد.

بهشت  ماینر ها؟

ال پایس گزارش داد که انبوهی از «الکتریسیته بسیار ارزان» کشور را به «سرزمین موعود برای استخراج سودآور بیت کوین » تبدیل کرده است و خاطرنشان کرد که «جنگل‌های» سابق در سیوداد دل استه، سن پدرو و پاراگواری به مراکز اصلی استخراج تبدیل شده‌اند.

این مورد در «شهرهای روستایی» با جمعیت بالایی از قومیت‌های آلمانی، مانند ویلاریکا نیز صادق است.

این لایحه، که اکنون باید توسط رئیس جمهور ماریو ابدو بنیتز تایید یا وتو شود، سرنوشت بخش ماینینگ کریپتو کشور را رقم خواهد زد.

اما لوئیس بنیتز، استاد دانشگاه و ماینر قدیمی کریپتو خانگی، مدعی شد که فقط استخراج‌کنندگان صنعتی از این سود می‌برند – و ماینرهای «آماتور و داخلی» چیزی از آن سود نمی‌برند. بنیتز مدعی شد که سیاستمداران قبل از تدوین لایحه «فقط با شرکت‌های معدنی بزرگ ملاقات کرده‌اند» و «بسیار عجولانه و بدون در نظر گرفتن مسائل مربوط به سیاست انرژی و مالیات، قانون وضع کرده‌اند».

در واقع شرکت های برق نیز نگرانی های خود را بیان کرده اند. یک تامین کننده ملی انرژی قبلاً از دولت خواسته بود که ماینر ها را ملزم به پیش پرداخت برای برق  و پرداخت قبوض خود به دلار کنند.

دیگر منتقدان سیاسی ادعا کرده اند که انرژی باید به خانواده های فقیرتر نیز اهدا شود.

اما واقعیت این است که در حال حاضر، پاراگوئه استفاده کمی از برق آبی دارد. این رسانه توضیح داد که این کشور “به سختی هیچ صنعت یا زیرساختی” دارد که بتواند از انرژی الکتریکی استفاده کند، بنابراین “هفت میلیون ساکن آن نمی توانند از” این منبع بهره ببرند. در عوض، حمل‌ونقل عمومی، خودروها و وسایل نقلیه کشاورزی معمولاً از سوخت‌های فسیلی استفاده می‌کنند – به این معنی که تنها ۲۰ درصد از نیروی برق آبی پاراگوئه در کشوری که در آن تولید شده است استفاده می‌شود.

این بدان معناست که برخی از معدنچیان با وعده هایی مبنی بر پرداخت ۱۸ دلار در هر مگاوات ساعت برای برق مورد تشویق قرار گرفته اند. این تفاوت بزرگی با «متوسط ​​قیمت پرداختی در آمریکای جنوبی» است، که به گفته وزیر انرژی سابق مرسدس کنیز «حدود ۱۰۰ دلار در هر مگاوات ساعت است».

قیمت پایین برق در پاراگوئه

Caneseادعا کرد که این قیمت بسیار پایین است و ادعا کرد که از واردکنندگان انرژی نرخ های بالاتری نسبت به ماینر ها دریافت می شود.کنیز معتقد است که “در زمینه تغییرات آب و هوایی” منطقی نیست “تخصیص این همه انرژی به چیزی که [هیچ چیزی] تولید نمی کند و شغل ایجاد نمی کند.”

او افزود که بسیاری از ماینرها تنها در صورتی موافقت کردند که در پاراگوئه فروشگاه راه اندازی کنند که به آنها اجازه داده شود از نرخ های یارانه ای استفاده کنند، و از این واقعیت ابراز تاسف کرد که استخراج کریپتو برای ملت “ثروت تولید نمی کند”.

او گفت که ماینرها از «مواد خام» سود زیادی می‌بردند و «به‌علاوه از یارانه‌ها بهره می‌بردند».

صرف نظر از این، شواهدی وجود دارد که نشان می‌دهد استخراج  می‌تواند فرصت‌های جدیدی را برای برخی از پاراگوئه‌ها فراهم کند. این رسانه، کریستین کاتز ساکن ویلاریکا و بومی او را مثال زد که کسب و کاری ایجاد کرده است که به استخراج کنندگان کمک می کند به اینترنت متصل شوند.

اما مسائل دیگری نیز وجود دارند که ممکن است پای پاراگوئه را در مورد قوانین استخراج رمزنگاری سریع ردیابی کنند. بر اساس یک توافق دوجانبه با برزیل، که در بسیاری از رودخانه‌هایی که توسط نیروگاه‌های پاراگوئه لعنت شده‌اند مشترک است، پاراگوئه باید تمام برقی را که از آن استفاده نمی‌کند (یا نمی‌فروشد) را به همسایه‌اش اهدا کند.

و در سال ۲۰۱۹، ماینرهای غیرقانونی کریپتو در حال دزدیدن برق از نیروگاه های برق آبی یافت شدند – شاید این امر نیاز به قانونی کردن و مالیات بر صنعت را قبل از اینکه بتواند زیرزمینی شود، برجسته می کند.