مونرو چیست؟

وجه تمایز اصلی آن، این است که به کاربران امکان ارسال و دریافت تراکنش‌ها را بدون در دسترس قرار دادن این داده‌ها برای هر کسی که بلاک چین آن را بررسی می‌کرد، می دهد.

به این ترتیب، مونرو اغلب با سایر ارزهای رمزنگاری حریم خصوصی مانند Zcash (ZEC) طبقه بندی می شود که به دنبال رفع ضعف های حریم خصوصی در بیت کوین (BTC) بوده اند. (در بیت کوین، تراکنش ها مقدار مبادله شده و همچنین داده های مربوط به فرستنده و گیرنده را به طور پیش فرض نشان می دهد.)

این به نوبه خود امکان ردیابی بیت کوین ها را فراهم می کند و آنها را کمتر قابل تعویض می کند، زیرا شرکت ها می توانند به عنوان مثال، کوین های مشکوک به فعالیت های مجرمانه را شناسایی و در لیست سیاه قرار دهند.

با این حال، در حالی که پروژه‌هایی مانند Zcash از هیاهوی رسانه‌ای و حمایت سرمایه‌گذاران خطرپذیر برخوردار بودند، منشأ مونرو بیشتر با بیت‌کوین قابل مقایسه است، که شامل یک جامعه کوچک فناوری آنلاین است که با افزایش اعتبار و سهم بازار پروژه بی‌سروصدا در طول زمان رشد می‌کرد.

وجه تمایز مونرو

اما Monero به غیر از حفظ حریم خصوصی، در زمینه های دیگر نیز متمایز شده است.

برای مثال، نرم‌افزار Monero طوری برنامه‌ریزی شده است که هر شش ماه یکبار به‌روزرسانی شود، برنامه‌ای منظم که به آن کمک کرده است تا ویژگی‌های جدید را بدون بحث زیاد اضافه کند.

این بدان معناست که Monero توانسته است به معرفی پیشرفت‌های رمزنگاری مانند آدرس‌های مخفی (که به کاربران اجازه می‌دهد آدرس‌های یکبار مصرف ایجاد کنند) و تراکنش‌های محرمانه (که مبالغ تراکنش‌ها را مخفی می‌کند) ادامه دهد.

با توجه به تمایل خود برای پیشروی در چنین پیشرفت‌هایی، مونرو همچنان علاقه رمزنگاران و محققانی را به خود جلب می‌کند که به دنبال افزایش محدودیت‌های امکان‌پذیر در ارزهای دیجیتال هستند.

چه چیزی مونرو را خصوصی می کند؟

همه ارزهای رمزنگاری حریم خصوصی به یک شکل به حریم خصوصی دست نمی‌یابند و در نتیجه، کاربران نباید آن‌ها را پیشنهادهای برابر یا قابل تعویض در نظر بگیرند.

به عنوان مثال، XMR باید به عنوان ابزاری در نظر گرفته شود که در صورت استفاده صحیح، داده‌های کاربر را در بلاک چین پنهان می‌کند و ردیابی کاربران را دشوارتر می‌کند.

امضاهای حلقه

فناوری که این مبهم‌سازی را ممکن می‌سازد، مونرو از امضای حلقه استفاده می‌کند تا امضای دیجیتال فردی را که تراکنش XMR انجام می‌دهد با امضای سایر کاربران قبل از ثبت آن در بلاک چین، ترکیب کند. به این ترتیب، اگر به داده ها نگاه کنید، به نظر می رسد که تراکنش توسط یکی از امضاکنندگان ارسال شده است.

در طول سال‌ها، Monero با تغییر تعداد امضاهای درگیر در این فرآیند اختلاط آزمایش کرده است، حتی در یک زمان به کاربران اجازه می‌دهد تا تعداد دلخواه خود را مشخص کنند.

با این حال، از سال 2019، یک تراکنش پیش فرض مونرو در حال حاضر تنظیم شده است، که 10 امضا به هر گروه تراکنش اضافه می کند و در مجموع 11 امضا را ترکیب می کند.

آدرس های مخفیانه

یکی دیگر از ویژگی‌هایی که به حفظ حریم خصوصی Monero کمک می‌کند، آدرس‌های مخفیانه است که کاربران را قادر می‌سازد تا یک آدرس را منتشر کنند که به‌طور خودکار حساب‌های یکبار مصرف برای هر تراکنش ایجاد می‌کند.

با استفاده از یک “کلید مشاهده” مخفی، مالک می تواند وجوه دریافتی خود را شناسایی کند زیرا کیف پول آنها می تواند زنجیره بلوکی را اسکن کند تا هرگونه تراکنش با آن کلید را شناسایی کند.

RingCT

تراکنش‌های محرمانه حلقه که در سال ۲۰۱۷ معرفی شد، میزان مبادله کاربران را در تراکنش‌های ثبت‌شده در بلاک چین پنهان می‌کند. در واقع، RingCT آن را به گونه‌ای می‌سازد که تراکنش‌ها بتوانند ورودی و خروجی‌های زیادی داشته باشند، در حالی که ناشناس بودن را حفظ می‌کنند و در برابر هزینه‌های مضاعف محافظت می‌کنند.

چه کسی مونرو را ایجاد کرد؟

منشأ مونرو در میان ارزهای دیجیتال بزرگ غیرمعمول‌تر است، که شامل توسعه‌دهندگان ناشناس، اتهامات کلاهبرداری و در نهایت تغییر نام تجاری چندگانه پروژه می‌شود.

داستان در سال 2013 با انتشار کاغذ سفید CryptoNote، توسط توسعه دهنده Nicolas van Saberhagen آغاز می شود. این مقاله توجه جامعه رمزنگاری را به خود جلب می کند و توسعه دهندگان مشهور بیت کوین، گریگوری ماکسول و اندرو پولسترا، کار خود را در مورد پیامدهای آن برای ارزهای دیجیتال نوشته اند.

با این حال، در ابتدا، این به موفقیت برای ایده های پیشگام آن تبدیل نشد.

بلافاصله پس از آن، CryptoNote برای ایجاد یک ارز دیجیتال جدید به نام «Bytecoin» مورد استفاده قرار گرفت، اگرچه این پروژه به دلیل ادعاهایی که توسعه دهندگان آن در عرضه آن دستکاری کرده بودند، از بین می رفت.

پایگاه کدی که در نهایت پایه و اساس Monero را تشکیل می داد، بعداً در آوریل 2014 با نام “Bitmonero” راه اندازی شد. با این حال، توسعه دهندگان مجبور شدند دوباره در میان بحث و جدل، نام ارز دیجیتال را به Monero، اسپرانتو برای کلمه “coin” کوتاه کنند.

مونرو چگونه کار می کند؟

جدا از ویژگی‌های حفظ حریم خصوصی، Monero مانند سایر ارزهای دیجیتال اصلی کار می‌کند و از استخراج اثبات کار برای کنترل صدور XMR و تشویق استخراج‌کنندگان برای افزودن بلاک‌ها به بلاک چین استفاده می‌کند. بلوک های جدید تقریباً هر دو دقیقه اضافه می شوند.

به‌طور قابل‌توجهی، ممکن است علاقه‌مندان متوجه شوند که استخراج XMR آسان‌تر از سایر ارزهای دیجیتال است، زیرا الگوریتم حاکم بر این فرآیند برای جلوگیری از سخت‌افزارهای تخصصی طراحی شده است.

این بدان معناست که کاربران ممکن است بتوانند XMR را هنگام استخراج با لپ‌تاپ (CPU) یا کارت گرافیک (GPU) تولید کنند، سخت‌افزارهای ارزان‌تری که به‌طور گسترده در دسترس هستند.

چرا از XMR استفاده کنیم؟

دلیل مهم برای یادگیری نحوه استفاده از Monero ممکن است برای حفظ حریم خصوصی آن باشد. از آنجایی که تراکنش‌ها را نمی‌توان به راحتی در بلاک چین ردیابی کرد، کاربران ممکن است آزادانه‌تر از توانایی خود برای ارسال و پذیرش رمزنگاری در همه انواع تراکنش‌ها استفاده کنند.

علاوه بر ایمن و غیرقابل ردیابی، XMR قابل تعویض است. این بدان معناست که شرکت‌ها نمی‌توانند XMR را رد کنند زیرا ممکن است در فعالیت‌های غیرقابل قبولی شرکت داشته باشند.

به همین ترتیب، سرمایه‌گذارانی که معتقدند کاربران ارزهای دیجیتال در نهایت حریم خصوصی بیشتری را طلب می‌کنند، ممکن است آن را یک افزودنی ارزشمند به سبد سهام خود بدانند.

علاوه بر این، XMR ممکن است برای هر کاربری که می‌خواهد مرزهای رمزنگاری در ارزهای دیجیتال را جابجا کند، جذاب باشد و راه را برای سیستم‌های پولی هموار کند که به افراد در سراسر جهان امکان پس‌انداز و پرداخت بدون ظلم را می‌دهد.